Svečanost u Hašanima: Obilježne 33 godine od smrti Branka Ćopić

U Hašanima, rodnom mjestu Branka Ćopića, danas su obilježene 33 godine od smrti ovog velikog bh. književnika književnika.

Kod spomen-biste Branka Ćopića vijence su položili predstavnici opštine Krupa na Uni i Fondacije “Branko Ćopić”.

Načelnik opštine Mladen Kljajić rekao je da ova lokalna zajednica brine o obilježjima koja su sjećanje na Ćopića.

On se nada da će uskoro početi izgradnja replike piščeve rodne kuće, kao i da će biti završena izgradnja mlina djeda Triše.

“Zalagaćemo se kod predsjedavajućeg Predsjedništva BiH Mladena Ivanića, na čiju inicijativu su obezbijeđena sredstva za izgradnju Ćopićeve kuće, da se omogući izgradnja drugih objekata u sklopu projekta `Bašta sljezove boje`”, rekao je Kljajić.

Predsjednik Fondacije “Branko Ćopić” Banjaluka Svezozar Ličina smatra da i “nakon 33 godine od smrti, uz sjećanje na Ćopića, ide suza u oku”.

“Suza zbog tuge što je tako završio, u ljudskom grču, ali i zbog radosti što je živio s nama, pisao o nama Grmečlijama, Hašancima, zemljacima”, kaže Ličina.

Prema njegovim riječima, iza Ćopića je ostalo ogromno djelo kojim je pisac sebi podigao spomenik za života.

Ćopić je, navodi Ličina, poznat ne samo kao pisac, već i humorista, čovjek koji je govorio jezikom svog naroda, progovorio o mentalitetu i biću tog kraja.

“Mi smo danas na stazama njegovog djetinjstva i kažemo da Ćopić ne može biti zaboravljen jer njegovo djelo to ne dozvoljava. Vrijedna je njegova proza, poezija, roman, priča i novela jer nose ljepotu ljudskog življenja”, naveo je Ličina.

Obilježavanje godišnjice smrti Branka Ćopića počelo je u Osnovnoj školi “Branko Ćopić” u Donjem Duboviku, administrativnom sjedištu opštine Krupa na Uni.

Na književnom času u ovoj školi stihove inspirisane Ćopićevim životom govorili su Ličina i književnik Ranko Pavlović.

Branko Ćopić rođen je 1. januara 1915. godine u Hašanima, a 26. marta 1984. godine izvršio je samoubistvo skokom sa mosta na Savi u Beogradu.

Prvu književnu nagradu dobio je 1938. godine od Akademije sedam umjetnosti za kratku priču, 1939. godine dobio je Rakićevu nagradu, a zatim i nagradu Srpske kraljevske akademije 1940. godine.

Njegova antologijska zbirka pripovjedaka “Bašta sljezove boje” osvojila je Njegoševu nagradu 1972. godine, a NIN-ovu nagradu za najbolji roman dobio je 1958. godine za roman “Ne tuguj, bronzana stražo”. Od 1968. godine bio je član Srpske akademije nauka i umjetnosti.

Drugi svjetski rat podstakao ga je da napiše romane “Prolom”, “Gluvi barut”, “Ne tuguj bronzana stražo” i “Osma ofanziva”, zatim pripovijetke “Rosa na bajonetima”, “Surova škola”, “Ljubav i smrt”, “Doživljaji Nikoletine Bursaća”, “Gorki med”, “Sveti magarac”, “Ljudi s repom” i zbike pjesama “Ognjeno rađanje domovine” i “Ratnikovo proljeće”.

Napisao je i romane za djecu “Orlovi rano lete”, “Slavno vojevanje” i “Bitka u zlatnoj dolini” /poznati su kao “Pionirska trilogija”/ i “Magareće godine”, zbirke priča “Priče partizanke”, “Vratolomne priče”, “Priče ispod zmajevih krila” i “Doživljaje mačka Toše”, zbirke pjesama “Čarobna šuma”, “Armija odbrana tvoja”, “Partizanske tužne bajke”, “Večernje priče”, “Djeda Trišin mlin” i “Nestašni dječaci”.